جلوه گرشد بار دیگر طور سینا در غدیر

ریخت از خم ولایت می به مینا در غدیر

رودها بایکدگر پیوست کم کم سیل شد

موج می زد سیل مردم مثل دریا در غدیر

هدیه جبریل بود «الیوم اکملت لکم»

وحی آمد در مبارک باد مولی در غدیر

با وجود فیض «اتممت علیکم نعمتی»

از نزول وحی غوغا بود غوغا در غدیر

برسر دست نبی هرکس علی را دید گفت

آفتاب و ماه زیبا بود زیبا در غدیر

بر لبش گلواژه «من کنت مولا» تا نشست

گلبن پاک ولایت شد شکوفا در غدیر

«برکه خورشید» در تاریخ نامی آشناست

شیعه جوشیده ست از آن تاریخ آنجا در غدیر

گرچه در آن لحظه شیرین کسی باور نداشت

می توان انکار دریا کرد حتی در غدیر

باغبان وحی می دانست از روز نخست

عمرکوتاهی ست در لبخند گل ها در غدیر

دیده ها در حسرت یک قطره از آن چشمه ماند

این زلال معرفت خشکید آیا در غدیر؟

دل درون سینه ها در تاب و تب بود ای دریغ

کس نمی داند چه حالی داشت زهرا در غدیر

این سلطنت عشق

                           فقط لایق مولاست

جز آل علی هیچ 

                        امامی نشناسیم

ما نسل غدیریم و 

                          پس از رحلت احمد

جز حیدر کرار

                       امامی نشناسیم

جشن ولایت مبارک باد

" غافل " ، " گیر " می کند . . . 

بخشش را "بخش کن" ... محبت را "پخش کن" ...

غضب ، "پریشانی" است ... نهایتش "پشیمانی" است ...

"به طرف" گوش بده ... "بی طرف" نظربده ...

شکیبایی ... برهر "دعوایی" ، "دواست" ...

هرچه "بضاعتمان" کمتر است ... "قضاوتمان" بیشتر است...

وقتی "عصبانی" هستم ... "لب به لبخند" نمی زنم!

با "خویشتنداری" ... "خویشاوندداری" ...

"بخشش" ... پاک کن "رنجش" ...

به "خشم" ... "چشم" نگو ...

در این که با هم "تفاوت داریم" ... با هم "تفاهم داریم"!؟

موقع عصبانیت ... "داد نزن" خود را "بادبزن"!

سوء تفاهم ، "تیرخطایی" است ... که از "گمان" رها می شود!

انسان "خوشرو" ... گل "خوشبو"ست.

"آتشنشان" باش ... "آتشفشان" نباش ...

از دورویی "دوری" کنیم ... جای "دوری" نمی رود!

وقتی "دورهم" جمع نشدیم ... "دور از هم" منها شدیم!

از "تنفر" ... "متنفرم" ...

"می توانست" این طور نباشد ... "می توانم" این طور نباشم ...

قصه گل نرگس :

اون روزها که گلی نبودو قصه گلی نبود،کنار یک جوی آب یک گل قد کشیده بود،اسمش نرگس بود.صفای آب جو،مثل خودش بود،رنگ صاف و زلالی داشت...

روزی که می شد پرنده ها می آمدند کنار جو،آب بخورند،نرگس را می دیدند که ایستاده بود و توی آب نگاه می کرد.آب که با خنکی و زیبایی خودش،تشنگی پرنده های خسته رو می گرفت،دلش به حال نرگس می سوخت.پرنده ها هم یک نگاهی به نرگس می کردند وبهم می گفتند:حیوونکی ،خیلی وقته اینجوریه!
نرگس کارش روزها لبخند زدن به آب بود.اصلا" کاری نداشت که دورو وری ها به او چی می گن یا درباره اش چی فکر می کنند!
تا یک روز باد تندی اومد،اونقدر تند تند که نزدیک بود نرگس بیفته توی آب ،آب که موج برمیداشت عکس نرگس هم از آب پاک میشد نرگس هم وقتی خودش رو نمی دید می ترسید.همه پرنده ها خسته شدند ،تشنه که کنار جو نشسته بودندوسعی می کردند نه خودشون رو توی علفها قایم کنند،صدای لرزیدن نرگس رو شنیدن که از چشمای نرگس اشک می چکید.پرنده ها تا اون وقت اشکی به زیبایی و درخشندگی اشک نرگس ندیده بودند.باد که رفت و سایه سردش را به دور دورها برد،فرصت خوبی که پرنده ها دور نرگس جمع شوند واز راز زندگی نرگس با خبر بشوند...

نرگس گریه می کرد،وهق هق گریه اش را همه می شنیدند ،پرنده ها هم همینجوری به نرگس نگاه می کردند،تا اینکه گنجشک کوچولوی علقل اومد جلو وبا پرهای کوچکش اشک نرگس را پاک کرد وبه نرگس گفت:نرگس جون باد رفته والان ما پیش تو هستیم،دیگه ناراحت نباش و از چیزی نترس!
نرگس که تازه متوجه شده که دیگه باد نمی آید،نگاهی به اطراف کرد و وقتی دوباره عکس خودش  را توی آب دیدلبخندی زد وسرش را بلند کرد .
گنجشک کوچولوی عاقل از نرگس پرسید:دوست داری راز زندگی خودت رو به ما بگی؟نرگس اولش خجالت کشید،ولی چون محبت گنجشک کوچولو و لبخند گنجشکهای کوچولوی دیگر را دید،حاضر شد راز زندگی خودش را  برای آنها تعریف کنه.
نرگس گفت:می دونید گنجشکهای خوب،هر کسی توی زندگی خودش یک راز داره.یعنی باید بفهمه که کی بوده،از کجا اومده وچی می خواهد وچی نمی خواهد؟منو که میبینیدمن یه یادگاری هستم!گنجشک کوچولوی عاقل با تعجب گفت:یادگاری؟
نرگس گفت :بله من یک یادگاری هستم.اون قدیم قدیما ،با گل آفتابگردان عاقل ودانا توی دشت زندگی می کردند.یه روز با گل آفتابگردان قرار گذاشتند که به سفر بروند،از راههای خیلی دور گذشتند تا رسیدند به کنار این جوی آب.اما قبل از اینکه آب بخوریم گل آفتابگردان گفت:گل نرگس مواظب باش وقتی پاهایت را توی آب گذاشتی به آب نگاه نکنی ها!من هم قبول کردم وپاهایم را توی آب گذاشتم،اما وقتی پاهایم توی آب بود با خود فکر کردم که چرا نباید توی آب نگاه کنم؟مگر توی آب چیه؟واگر به آب نگاه کنم چی پیش می آید؟بالاخره اونقدر با خودم فکر کردم تا اینکه شیطان گولم زد،به آب نگاه کردم،آب که زلال و روشن بود،مثل یک آینه ،عکس من توی اون افتاد،دیدم توی آب یک گل قشنگ وزیبایی هست که تا حالا آنرا ندیده بودم.دیگه سفارشهای گل آفتابگردان را فراموش کرده بودم.پریدم وسط آب تا اون گل خوشکل رو بگیرم و بویش کنم.وقتی پریدم توی آب تازه فهمیدم که این عکس عکس خودم هست و آن گل زیبا خودم هستم وفریاد زدم:کمک!کمک!
گل آفتابگردان که متوجه فریاد های کمک کمک گل نرگس شده بود ،دوید به طرف گل نرگس وبالاخره با زحمت فراوان با ساقه های بلندش ،گل نرگس را نجات داد.
گل آفتابگردان به گل نرگس گفت:من می دانستم اگر تو به آب نگاه کنی ،عکس خودت را توی آن می بینی و وقتی خودت را در آن ببینی ،مغرور می شوی و می گوییکه چه گل زیبایی توی آب هست،وبعد هم دنبال آن می روی و تازه نزدیک هم بود غرق بشوی!
اگر آدم خودش را ببیند ومغرور زیبایی خودش بشود،غرق می شود.
گل نرگس هم از راهنمایی گل آفتابگردان تشکر کرد و قول داد تا دیگر مغرور نشودوبه جای آن مثل  گل آفتابگردان به آسمان خدا نگاه کند که نعمتهای خوبی را به او داده است.

*    *    *

بله.از آن روز تا حالا من کنار این جوی آب نشستم تا به گلهای نرگس که می خواهند از اینجا آب بخورند بگویم که یک وقت گول خوشکلی و زیبایی خودشان را نخورند.
گنجشکها از راز زندگی نرگس با خبر شدند،از او تشکر کردند وبا هم پرواز کردند .اما در حال پرواز با خودشون فکر کردند نکند ما هم یک وقت مغرور بشویم؟ویک چیزی ما را گول بزند؟ 

ما جمع پریشان ، که در شور و نواییم

جاروکش سلطان غریب الغرباییم

در حشر چو گویند که أین الرضیون؟

صد شکر که ما ریزه خور خوان رضاییم

میلاد امام رضا (ع) مبارک باد

هلهله فرشته ها

از مدینه تا مرو صدای هلهله فرشته ها زمین را به بازی گرفته بود آسمان ایستاده بود و خدا آفرینش خویش را تماشا می کرد. به گهواره اش کهکشانها را تکان بده که زمین را یارای ایستادن نیست.

ای معصوم تر از نگاه باران! آسمان مدینه را به شهر ما هدیه کرده‌ای و عشق را برای ما به ارمغان آورده‌ای می ستایم قدمگاهت را که …

هفت طاق آسمان را به ضرب می کشانم و ماه را برای دف زدن پایین می کشم. اینها هنوز ابتدای جنون من است که عاشقانه کلمات را به بند می کشم و رگهای منجمد خیال را در کوچه های نیشابور به قلمدانهای مرصع سوگند می دهم.

بی بهانه نوشتن سخت است و بهانه ای که تو باشی را نوشتن سخت تر .

چگونه بخوانم اسم اعظم تو را که نه خورشید برای بودن اندازه می شود و نه ماه برای زیباییت تمثیل .

چگونه طواف کنم آسمانت را که بهشت را در زمین آورده است و ماهتاب ،‌گوشه کلاهی است که سر زائرانت را به سجده می‌رساند. نه در هیئت انسان که آهو شده‌ام. با دستهای ملتمس که صیادی بیاید و مرا به شما برساند.

ای سر سلسله همه کوههای بلند ، آیا زمین جز به نام تو خواهید چرخید که عشق را در رگهای انگور می کشانی و زندگی را به خوشه های طلایی چیزی که نمی دانم می آویزی.

آه ای ابراهیم بزرگ ، خلیل بازوانت را به چشمهای بت زده ام بچرخان تا ناز نگاه تو طلسم خدایان کهنه را بشکند و آسمان هنوز کلمه ای است که نگاهم را به بالا می کشد و خدای اگر نبود ، کدام عشق را بهانه زندگی می کردیم و آه از تنهایی کسانی که تو را نمی شناسند...

وقتی کسی را دوست دارید

* وقتی کسی را دوست دارید ، حاضرید به خاطر او غرورتان را زیر پا بگذارید.

* وقتی کسی را دوست دارید ، خلاء زندگیتان را پرشده احساس می کنید.

* وقتی کسی را دوست دارید ، حاضر نیستید حتی برای لحظه ای به کسی دیگر فکر کنید.

* وقتی کسی را دوست دارید ، تمام مناسبت های با او بودن را به یاد دارید.

* وقتی کسی را دوست دارید ، هرگز حاضر به شنیدن کلمه خداحافظ از دهانش نیستید.

* وقتی کسی را دوست دارید ، آرزو می کنید هر روز و هر لحظه کلمه دوستت دارم را از زبانش بشنوید.

* وقتی کسی را دوست دارید ، دنبال بهانه هستید تا برایش کاری کنید.

* وقتی کسی را دوست دارید ، زندگی تنها با او برایتان معنا پیدا می کند. 

* وقتی کسی را دوست دارید ، او خورشید است و شما گیاه که به درخشش او احتیاج دارید.

* وقتی کسی را دوست دارید ، از اسارت خود در قلب او لذت می برید.

* وقتی کسی را دوست دارید ، همه جا وجودش را در کنار خود احساس می کنید.

* وقتی کسی را دوست دارید ، قدم زدن با او زیر باران زیباترین لحظات زندگی تان را می سازد.

* وقتی کسی را دوست دارید ، می دانید هر روز برای چه از خواب بیدار می شوید.

* وقتی کسی را دوست دارید ، شادی وصف ناپذیری زیر پوست خود احساس می کنید.

* وقتی کسی را دوست دارید ، قلبتان از عشق به او اشباع نمی شود.

* وقتی کسی را دوست دارید ، حتی صدای قدم های او را می شناسید.

*** به راستی که دوست داشتن چه زیباست. ***

راز زندگی

هنگامی که خداوند دنیا را آفرید ، فرشتگان را صدا زد تا راز زندگی را در جایی پنهان کند. یکی از فرشتگان پیشنهاد داد: " آن را در اعماق زمین دفن کنید." دیگری گفت: "در کوه ها ... " فرشته ای دیگر جواب داد:"درون اقیانوس های بیکران."

خداوند گفت: " اگر راز زندگی را در هر یک از این مکان ها پنهان کنیم ، تنها عده کمی آن را پیدا خواهند کرد. درحالی که من دوست دارم ، این راز در دسترس همگان باشد و تنها با تلاش و کوشش آن را به دست آورند."

آیا می‌دانید؟  برای شکایت از تصمیمات و دستورات مقامات دولتی و شهرداری‌ها، باید به دیوان عدالت اداری مراجعه کنید؟

من ماندم و گوشه دلی از جنگ

با دفتر خاطراتی از جنگ

ای جنگ چه شد که قهر کردی

در کام امام تو زهر کردی

ای مرز میان مرد و نامرد

گر مرد رهی دوباره برگرد

هفته دفاع مقدس مبارکباد